Старонка:Вязанка (1903).pdf/13

—«Што-жъ цяперъ ты ўздумаў?—ты-жъ старэй адъ хрэна,
«Страляючы ня удалишь и ў кану се̄на.»
—«Скулъ панъ знае?… Адначежъ я личу на гэта,
«Што маруху патраплю пяравесць за све̄та.
«Не̄ глядзи панъ, што гарбомъ мне сагнула, спину;
«Вымяркую ў вуха, чы ў лобъ, ў се̄редзину!»
—«Да ты хиба сягодня блёкату абъе̄уся?…
«Куды-жъ розумъ даўнейшы у цябё падзеўся?…
«Мерышъ силы старые, Богъ зна, якой мерай!»
— «Дай пораху, паночку, бо найду зъ сякерай!»
—«Ось мы лёпей иначей гэту скончымъ справу:
«На мядзьведзя мы скора устроимъ аблаву…»
— «А, крый Боже! ня трэба, паночку, ня треба!
«Енъ уцече зъ аблавы!… Ня скаштую хлеба,
«Спаць ня буду, пакуль же не забью маруху,
«Пакуль чёрну на землю ня выпущу юху,
«Пакуль шкуру у нашай ня развешу хаце̄:
«Ось!—гэта для васъ, дзетки, па нашай утраце̄.
«Енъ уцёкь бы зъ аблавы, якъ пиць даць, паночку,
«Да жарабятка прыйдзе на трэцюю ночку,
«А я и прыпилную!!!..»
—«Просто жаль старога!…
«Слухай, Грышка! — кабъ дзетки не плакали многа,
«Дарую жарабятка адъ сивой кабылы!…
«Бяры и успакойся!»
—«Да самой магилы
«Буду Бога за вами прасіць, ясны пане!…
«Кабъ вамъ и вашымъ дзеткамъ даваў панаване
«За вашу для насъ бедныхъ добрую натуру,
«Ды й пану-жъ адъ мядзведзя прывалаку шкуру.»
—«Якто шкуру?—я кую?…
—«Ды й зъ яго халеры,