Старонка:Выбраныя вершы (Хадыка, 1932).pdf/86

У АБРЫВЕ НОЧ

Бруяць над вухам ня спыняе жук,
Я рыюся ў снапы…
Няўцямны мрок кідае на мяжу
Падковы ад капыт.

З нялюдных поймаў ворлікаў камок
Сагнаў ручай буян.
Ад брызгаў, гледзячы на іх, замок
І паблакітнеў я.

Гурчыць злагоджана ў абрыве ноч.
Як аксаміт, палі,
А твар балот, як выпалены корч…
Прыпаў я да зямлі.

На чэраве зямлі я сном разьмяк,
Хачу напіцца рос.
І мне нішто, што збродлівы чарвяк,
З травы на твар успоўз.

Мы з ім цяпер, як роўныя сябры:
Выконваем разлом.
Раскінуўся цікавы колёрыт
Над згубленым сялом.