— Ah, monsieur le page, — пачаў Малеўскі: — вельмі рад вас сустрэць. Што робіць ваша цудоўная каралева?
Яго свежы, прыгожы твар так мне быў праціўны ў гэту хвіліну — і ён глядзеў на мяне так пагардліва-ігрыва, што я не адказваў яму зусім.
— Вы ўсё злуеце? — прадаўжаў ён. — Дарэмна. Гэта-ж не я вас назваў пажам — а пажы бываюць пераважна ў каралёў. Але дазвольце вам заўважыць, што вы дрэнна выконваеце свой абавязак.
— Як гэта?
— Пажы павінны быць неадлучны пры сваіх уладарках; пажы павінны ўсё ведаць, што яны робяць, яны павінны нават назіраць за імі, — дадаў ён, — сцішыўшы голас: — удзень — і ўночы.
— Што вы хочаце сказаць?
— Што я хачу сказаць? Я, здаецца, ясна выражаюся. Удзень — і ўночы. Удзень яшчэ так сяк; удзень светла і людна; але ўночы — тут якраз чакай бяды. Раю вам не спаць па начах і наглядаць, наглядаць з усіх сіл. Памятаеце — у садзе, уночы, ля фантана… вось дзе трэба пільнаваць. Вы мне дзякуй скажаце.
Малеўскі засмяяўся і павярнуўся да мяне спіною. Ён, напэўна, не падаваў асаблівага значэння таму, што сказаў мне; ён меў рэпутацыю выдатнага містыфікатара і славіўся сваім уменнем абдурваць людзей на маскарадах, чаму вельмі дапамагала тая, амаль несвядомая ілжывасць, якою была прасякнута ўся яго істота… Ён хацеў толькі падражніць мяне; але кожнае яго слова пацякло ядам па ўсіх маіх жылах. Кроў кінулася мне ў галаву… «А! вось што! — сказаў я сам сабе: — добра! Значыцца, мяне не здарма цягнула ў сад! Дык не бываць-жа гэтаму!» — усклікнуў я моцна і стукнуў кулаком сябе ў грудзі, хоць я, уласна, і не ведаў — чаму не бываць. — «Ці сам Малеўскі прыдзе ў сад, — думаў я (ён, магчыма, прагаварыўся: на гэта дзёрзкасці ў яго хопіць) — ці хто іншы — агарода нашага сада была вельмі нізкая, і ніякай цяжкасці не было пералезці цераз яе) — але толькі не здабраваць таму, хто мне трапіцца — нікому не раю сустракацца са мной!.. Я дакажу ўсяму свету і ёй, здрадніцы (я так і назваў яе здрадніцай) — што я ўмею помсціць!»
Я вярнуўся да сябе ў пакой, дастаў з пісьмовага стала нядаўна куплены англійскі ножык, памацаў вострае лязо і, нахмурыўшы бровы, з халоднай і сканцэнтраванай
