за іх усіх. Яму нарэшце ўдалося ў пэўнай меры пазбыцца страху.
— Па-вашаму, гэта здань? Магчыма, гэта так, — сказаў ён. — Але мяне бянтэжыць адно. Мы ўсе выразна чулі рэха. А скажыце, ці бачыў хто-небудзь, каб у здані быў цень? Калі не можа быць цені, значыць, няма і рэха. Інакш гэта было-б неймавернае глупства.
Такія довады здаваліся мне слабымі. Але вы ніколі не можаце загадзя сказаць, што ўздзейнічае на забабонных людзей.
На маё здзіўленне, Джордж Меры адчуў вялікую палёгку.
— Гэта правільна, — сказаў ён. — Ну і мазгаўня-ж у цябе на плячах, Джон! Усё ў парадку, дарагія сябры! Мы проста ўзялі няправільны курс. Канечна, голас быў быццам як у Флінта. І ўсё-ж ён быў падобны на іншы… Хутчэй за ўсё гэты голас…
— Клянуся чортам, гэта голас Бена Гана! — закрычаў Сільвер.
— Правільна, — усклікнуў Марган, узнімаючыся з зямлі і становячыся на калені, — гэта быў голас Бена Гана!
— А хіба вялікая розніца? — спытаў Дзік. — Бен Ган — нябожчык, і Флінт — нябожчык.
— Пляваць на Бена Гана! — крыкнуў Меры. — Жывы ён ці мёртвы — хіба не ўсёроўна?
Дзіўна было бачыць, як хутка гэтыя людзі апрытомнелі і як хутка іх твары зноў паружавелі. Праз некалькі хвілін яны, як быццам нічога не адбылося, гаманілі адзін з адным і толькі прыслухоўваліся, ці не чуцен дзіўны голас. Але ўсё было ціха. І, узваліўшы на плечы прылады, яны крануліся далей. Наперадзе ішоў Меры, трымаючы ў руцэ компас Джона, каб увесь час быць на адной лініі з Востравам шкілета. Ён сказаў праўду: жывы Бен Ган ці мёртвы, яго не баяўся ніхто.
Адзін толькі Дзік па-ранейшаму трымаў у руках сваю біблію, азіраючыся па баках са спалохам. Але яму ўжо ніхто не спачуваў. Сільвер нават здзекваўся над яго забабонамі.
