— Я казаў табе, што ты сапсаваў сваю біблію. Няўжо ты думаеш, што здань спалохаецца бібліі, з якой вырвана старонка? Як-жа! Трымай кішэнь! — І, прыпыніўшыся на хвіліну, ён пстрыкнуў пальцамі перад самым носам Дзіка.
Але Дзіка ўжо нельга было супакоіць словамі. Хутка мне зрабілася ясна, што ён канчаткова хворы. З-за гарачыні, стомленасці і страху яго ліхарадка, якую прадракаў доктар Лівсі, пачала хутка ўзмацняцца.
На вяршыне было мала дрэў, і ісці зрабілася значна лягчэй. Цяпер мы спусціліся ўніз, таму што, як я ўжо казаў, пласкагор'е мела некаторы нахіл да захаду. Сосны — вялікія і маленькія — былі аддзелены адна ад адной шырокай прасторай. І нават сярод зараснікаў мускатнага арэха і азалій сустракаліся паляны, выпаленыя сонечнай спякотай. Ідучы на паўночны-захад, мы набліжаліся да пляча Падзорнай Трубы. Унізе пад намі была відаць шырокая заходняя затока, дзе так нядаўна мяне кідала і кружыла ў чоўне.
Першае высокае дрэва, да якога мы падышлі, пасля праверкі па компасу аказалася непадыходзячым. Тое-ж здарылася і з другім. Трэцяе ўзнімалася над зараснікамі бадай што на дзвесце футаў. Гэта быў волат расліннага свету з чырвоным ствалом і ў некалькі абхватаў таўшчынёй. Пад яго ценню мог-бы маршыраваць цэлы ўзвод. Гэтая сасна, безумоўна, была відаць здалёку, і з усходняга боку мора і з заходняга, і Флінт не выпадкова адзначыў яе ў сябе на карце, як мараходны знак.
Аднак, маіх спадарожнікаў хвалявалі не памеры сасны: яны былі ахоплены пякучым адчуваннем, што пад яе шырокай ценню закапана семсот тысяч фунтаў стэрлінгаў. Пры думцы аб грошах усе іх страхі зніклі. Успыхнулі вочы, крок зрабіўся больш паспешным і цвёрдым.
Яны думалі толькі аб адным — аб багацці, якое чакае іх, аб бяспечным, раскошным, неэканомным жыцці, якое прынясе ім багацце.
Сільвер падскокваючы, кульгаў на сваім кастылі. Ноздры яго раздуваліся. Ён лаяўся, як вар'ят, калі мухі сядалі на яго разгарачаны потны твар. Ён ярасна тузаў
