— Вось што здараецца з тым, хто псуе святую біблію, — сказаў Марган.
— Гэта здараецца з тым, хто дурны, як асёл, — запярэчыў доктар. — З тым, у каго нехапае розуму адрозніць свежае паветра ад заразнага, сухую глебу ад атрутнага і агіднага балота. Вы ўсе схапілі малярыю, мае сябры, і шмат пройдзе часу, раней чым вы пазбавіцеся яе. Размясціцца лагерам на балоце! Сільвер, вы мяне здзівілі, далібог. Вы не такі дурны, як астатнія, але вы не маеце аніякага ўяўлення аб тым, як ахоўваць здароўе сваіх падначаленых.
— Вельмі добра, — сказаў доктар, агледзеўшы пацыентаў і даўшы ім некалькі медыцынскіх парад, якія яны выслухалі з такой пакорлівасцю, быццам былі выхаванцамі добрачыннай школы, а не разбойнікамі. — На сёння хопіць. А цяпер, калі дазволіце, я хацеў-бы пагутарыць з гэтым юнаком. — І ён нядбайна кіўнуў у мой бок.
Джордж Меры стаяў у дзвярах і, зморшчыўшыся, прымаў нейкае горкае лякарства. Пачуўшы доктараву просьбу, ён увесь пачырванеў, павярнуўся да яго і закрычаў:
— Ні завошта!
І вылаяўся брыдкімі словамі.
Сільвер хлопнуў далонню па бочцы.
— Маўчаць! — закрычаў ён і азірнуўся вакол, як раз'юшаны леў. — Доктар, — працягваў ён ветліва, — я быў упэўнены, што вы захочаце пагутарыць з Джымам, таму што ведаў, што гэты хлопчык вам да спадобы. Мы ўсе так вам удзячны, мы, як вы бачыце, адчуваем да вас такое давер'е, мы п'ем вашы лякарствы, як водку. Я зараз уладжу. Гоўкінс, можаш ты мне даць слова гонару джэнтльмена, — таму што ты джэнтльмен, хоць бацькі твае людзі бедныя, — што ты не ўцячэш нікуды.
Я ахвотна даў яму слова гонару.
— У такім разе, доктар, — сказаў Сільвер, — пералазьце праз частакол. Калі вы пералезеце, я прывяду Джыма ўніз. Ён будзе з аднаго боку частакола, вы — з другога, але гэта не перашкодзіць вам пагутарыць па душы. Усяго добрага, сэр. Перадайце прывітанне сквайру і капітану Смолету.
