хоць куды! Спіць, як сурок, далібог. Усю ноч праспаў побач з Джонам, борт да борта.
Доктар Лівсі тым часам пералез праз частакол і падышоў да повара. І я заўважыў, як уздрыгануў яго голас, калі ён спытаў:
— Няўжо Джым?
— Якраз ён, — адказаў Сільвер.
Доктар раптам спыніўся. Відаць было, што ён не можа крануцца з месца.
— Добра, — сказаў ён нарэшце. — Раней справа, а пасля ўцеха. Такая, здаецца, у вас прыказка? Агледзім спачатку хворых.
Доктар зайшоў у дом і абыякава кіўнуўшы мне галавой, заняўся сваімі хворымі. Ён трымаўся спакойна і проста, хоць не мог не ведаць, што жыццё яго сярод гэтых крывадушных людзей вісіць на валаску. Ён гаманіў з пацыентамі, быццам яго запрасілі да хворага ў ціхую англійскую сям'ю. Яго абыходжанне з піратамі, здаецца мне, рабіла на іх вялікі ўплыў. Яны абыходзіліся з ім, быццам нічога не здарылася, быццам ён паранейшаму карабельны доктар і яны паранейшаму старанныя і адданыя матросы.
— Табе лепш, друг мой, — сказаў ён чалавеку з перавязанай галавой. — Другі на тваім месцы не выжыў-бы. Але ў цябе галава моцная, як чыгунны кацёл. А як твае справы, Джордж? Ды ты ўвесь жоўты! У цябе пячонка не ў парадку. Ты прымаў лякарства? Скажыце, ён прымаў лакарста?
— Як-жа, сэр, як-жа! Ён прымаў, сэр, — азваўся Марган.
— З таго часу, як я зрабіўся ўрачом у бандытаў, а правільней, турэмным урачом, — сказаў доктар Лівсі з самай добрадушнай усмешкай, я лічу сваім абавязкам захаваць вас для пятлі цэлымі.
Разбойнікі пераглянуліся, але моўчкі праглынула доктаравы жарт.
— Дзік дрэнна сябе адчувае, сэр, — сказаў адзін.
— Дрэнна? — сказаў доктар. — А ну, Дзік, ідзі сюды і пакажы свой язык. О, я ніколі не здзіўлены, што ён дрэнна сябе адчувае! Такім языком можна напалохаць і французаў. У яго таксама пачалася ліхарадка.
