будзем трымацца адзін за аднаго, мы шмат чаго з табой даб'емся.
Ён нацадзіў у бляшанку кан'яку з бочкі.
— Ці не хочаш выпіць, прыяцель? — спытаў ён.
Я адмовіўся.
— А я вып'ю крыху, Джым, — сказаў ён. — Наперадзе ў мяне столькі клопату, трэба-ж мне прышпорыць сябе. Дарэчы аб клопатах. Навошта было доктару аддаваць мне гэтую карту, мілы Джым?
На маім твары адбілася такое непадобнае здзіўленне, што ён зразумеў бескарыснасць далейшых запытанняў.
— Так, ён даў мне сваю карту… І тут, несумненна, нешта не так. Тут нешта захована, Джым… кепскае ці добрае.
Ён зноў сёрбнуў кан'яку і паківаў сваёй вялікай галавой з выглядам чалавека, які чакае немінучай бяды.
Раздзел ХХІХ
ЧОРНЫ ЗНАК ЗНОЎ
Сход піратаў працягваўся ўжо некаторы час, калі адзін з іх вярнуўся ў блокгауз і з насмешлівым відам, аддаўшы Сільверу чэсць, папрасіў дазволу ўзяць галавешку. Сільвер выказаў сваю згоду, і пасланы адышоў, пакінуўшы нас абодвух у цемры.
— Набліжаецца бура, Джым, — сказаў Сільвер.
Ён пачаў збыходзіцца са мной па-прыяцельску.
Я падышоў да бліжэйшай байніцы і зірнуў на двор. Вогнішча бадай што дагарэла. Святла яно ўжо не давала ніякага; нядзіва, што змоўшчыкам спатрэбілася галавешка. Яны сабраліся ў гурток на спадзе ўзгорка, паміж домам і частаколам. Адзін з іх трымаў галавешку. Другі стаяў пасяродку на каленях. У яго руцэ быў востры нож, лязо якога паблісквала, асветленае то месяцам, то факелам. Астатнія крыху сагнуліся, быццам пазіраючы, што робіць той. У таго ў руках з'явілася нейкая кніга. І не паспеў я падумаць, адкуль у яго такая неўласцівая для разбойніка рэч, як ён узняўся з кален, і ўсе гуртам накіраваліся да дому.
