— Гэта ўсё? — спытаў я.
— Усё, што табе належыць ведаць, сынок, — адказаў Сільвер.
— А цяпер я павінен выбіраць?
— Так, цяпер ты павінен выбіраць, — сказаў Сільвер.
— Добра, — сказаў я. — Я не такі дурны і ведаю, на што іду. Рабіце са мной, што хочаце, мне ўсёроўна. З таго часу, як я сустрэўся з вамі, я прызвычаіўся глядзець смерці ў твар. Але раней я хачу вам аб чымсьці расказаць, — працягваў я, усё больш хвалюючыся. — Становішча ваша паганае: карабль вы страцілі, скарб вы страцілі, людзей сваіх страцілі. Ваша справа прапашчая. І, калі вы хочаце ведаць, хто вінаваты ва ўсім гэтым, ведайце — вінаваты я, і больш ніхто. Я сядзеў у бочцы з-пад яблык у тую ноч, калі мы падплывалі да вострава, і я чуў усё, што казалі вы, Джон, і ты, Дзік Джонсон, і што казаў Гэндс, які цяпер на дне мора. І ўсё, што я падслухаў, я ў той-жа час перадаў капітану Смолету. Гэта я перарэзаў у шкуны якарны канат, гэта я забіў людзей, якіх вы пакінулі ў яе на борце, гэта я адвёў шкуну ў такое патаемнае месца, дзе вы ніколі не знойдзеце яе. Вы асталіся дурнямі, а не я, і хіба мне баяцца вас? Можаце забіць мяне або памілаваць, як вам падабаецца. Калі вы памілуеце мяне, я забуду ўсё мінулае і, калі вас будуць судзіць за пірацтва, паспрабую выратаваць вас ад пятлі. Цяпер ваш чарод выбіраць. Мая смерць не дасць вам ніякай карысці. Калі-ж вы пакінеце мяне жывым, я пастараюся, каб вы не трапілі на шыбеніцу.
Я змоўк. Я задыхаўся. На маё здзіўленне, ніхто з іх нават не крануўся з месца. Яны глядзелі на мяне, як авечкі. Не дачакаўшыся адказу, я казаў далей:
— Мне здаецца, містэр Сільвер, што вы тут самы лепшы чалавек. І, калі мне давядзецца загінуць, раскажыце доктару, што я памёр не бясслаўнай смерцю.
— Буду мець гэта на ўвазе, — сказаў Сільвер такім дзіўным тонам, што я не мог зразумець, насміхаецца ён нада мной, ці яму спадабалася мая мужнасць.
— Не забудзьце, — крыкнуў стары марак з цёмным ад загару тварам, па імені Марган, той самы, якога я бачыў
