— Як у чым? — усклікнуў я. — Вы не ведаеце, у чым вам пакаяцца? Вы здрадзілі свайму доўгу. Вы ўсё жыццё пражылі ў ілжы і ў крыві. Вунь, каля вашых ног, ляжыць чалавек, толькі што забіты вамі, і вы пытаеце мяне, у чым вам каяцца! Вось у чым, містэр Гэндс!
Я гаварыў больш палка, чым варта было, таму што думаў пра кінжал, схаваны ў яго за пазухай, і аб тым, што ён намерыўся забіць мяне. А ён выпіў занадта многа віна і таму адказваў мне з незвычайнай урачыстасцю.
— Трыццаць год я плаваў па марах, — сказаў ён. — Бачыў і дрэннае, і добрае, і штылі, і штормы, і голад, і панажоўшчыну, і ці мала што яшчэ. Але, павер мне, ні разу не бачыў я, каб дабрадзейства давала-б чалавеку хоць якую-небудзь карысць. Правы той, хто ўдарыць першы. Мёртвыя не кусаюцца. Вось і ўся мая вера. Амінь! Паслухай, — сказаў ён раптам зусім іншым голасам, — досыць балбатаць глупства. Прыліў ужо даўно пачаўся. Слухай маю каманду, капітан Гоўкінс, і мы з табой паставім шкуну ў бухту.
Сапраўды, нам трэба было прайсці не больш двух міль. Але плаванне было цяжкое, уваход у Паўночную бухту аказаўся не толькі вузкім і плыткаводным, але і вельмі звілістым. Патрабавалася ўся наша ўвага і ўменне. Але я быў разважлівы выканаўца, а Гэндс — дасканалы камандзір. Мы так умела лавіравалі, так зручна абыходзілі ўсе мелі, што люба было глядзець.
Як толькі мы мінулі абодва мысы, нас з усіх бакоў акружыла зямля. Берагі Паўночнай бухты таксама густа зараслі лесам, як берагі Паўднёвай. Але сама бухта была даўжэйшай, вузейшай і, па праўдзе кажучы, хутчэй нагадвала рачную ўтоку, чым бухту. Проста перад намі ў паўночным куце мы ўбачылі напоўзгнілы шкілет разбітага карабля. Гэта было вялікае трохмачтавае судно. Яно так доўга прастаяла тут, што водараслі абляпілі яго з усіх бакоў. На палубе рос хмызняк, густа ўсеяны яркімі краскамі. Відовішча было сумнае, але яно даводзіла нам, што гэта бухта зусім прыгодная для нашай стаянкі.
— Паглядзі, — сказаў Гэндс, — вунь добрае месцейка, каб прычаліць да берага. Чысты, гладкі пясок, ніколі ніякіх
