І раптам, калі карабль на некалькі хвілін спыніўся, Ізраэль Гэндс з лёгкім стогнам пасунуўся на сваё ранейшае месца. Гэты пакутніцкі стогн, які сведчыў аб незвычайнай стомленасці, разжаласціў мяне на хвіліну. Але я ўспомніў размову, якую падслухаў, седзячы ў бочцы з-пад яблык, і жаласць мая зараз-жа знікла.
Я падышоў да грот-мачты.
— Вось я зноў на шкуне, містэр Гэндс, — прамовіў я насмешліва.
Ён ледзве ўзняў на мяне вочы, але нават не выказаў здзіўлення: нагэтулькі ён быў п'яны. Ён вымавіў толькі адно слова:
— Брэндзі!
Я зразумеў, што часу траціць нельга. Праслізнуўшы пад гротбомам, які загарадзіў палубу, я па трапу збег у каюту.
Цяжка сабе ўявіць, які там быў разгром. Усе замкі ва ўсіх скрынках былі зламаны. Разбойнікі, відаць, шукалі карту. Падлога была пакрыта пластом гразі, якую разбойнікі нанеслі на падэшвах з таго балоцістага месца, дзе яны п'янствавалі. На перагародках, памаляваных белай фарбай і аздобленых залатым багенам, асталіся сляды брудных пальцаў. Тузіны пустых бутэлек са звонам перакочваліся з кута ў кут ад качкі. Адна з медыцынскіх кніг доктара ляжала раскрытая на стале. Палова лістоў з яе была вырвана, відаць, для закурвання люляк. Сярод усёй гэтай агіднасці паранейшаму чадзіла цмяная і змрочная лямпачка.
Я зайшоў у пограб. Бочкі былі пустыя, і безліч бутэлек была выпіта і валялася на падлозе. Я зразумеў, што ўсе піраты ад самага пачатку мяцяжа не працвярозіліся ні разу.
Пашукаўшы, я ўсё-такі знайшоў адну недапітую бутэльку брэндзі для Гэндса. Для сябе я ўзяў крыху сухароў, крыху сушаных фруктаў, поўную жменю разынак, і кавалак сыру.
Узняўшыся на палубу, я паклаў усё гэта каля руля, далей ад боцмана, каб ён не мог дастаць. Затым пайшоў і
