кіля. Але праз хвіліну, хоць астатнія парусы ўсё яшчэ былі надзьмуты, клівер зноў хлопнуў і звіс.
Ад нечаканага штуршка я ледзь не зваліўся ў ваду. Не трацячы часу, я папоўз па бушпрыту і зваліўся галавой уніз на палубу.
Я апынуўся на падветранай старане бака. Грот схаваў ад мяне частку кармы. Я не бачыў ні адной жывой душы. Палуба, нямытая са дня мяцежа, была забруджана слядамі брудных ног. Пустая бутэлька з адбітым горлачкам качалася ўзад і ўперад, як жывая.
Раптам „Іспан'ёла“ зноў пайшла па ветру. Кліверы гучна хлопнулі ў мяне за спіной. Руль зрабіў паварот, і карабль здрыгануўся. У тую-ж хвіліну грот, грукаючы блокамі, адкінуўся ўбок, і я ўбачыў карму.
На карме былі абодва піраты. „Чырвоны каўпак“ нерухома ляжаў на спіне. Рукі яго былі раскінуты, як у раскрыжаванага, зубы вышчараны. Ізраэль Гэндс сядзеў каля бульварка, апусціўшы галаву на грудзі. Рукі яго бездапаможна віселі; твар, не гледзячы на загар, быў белы, як сальная свечка.
Карабль ставіўся на дыбкі і закідваў бокам, быццам ашалелы конь. Парусы надзімаліся, пераходзячы з галса на галс; рэі рухаліся з такой сілай, што мачта гучна стагнала. Час ад часу нос уразаўся ў хвалю, і тады хмары лёгкіх пырскаў узнімаліся над бульваркам. Мой самадзельны вяртлявы човен, цяпер загінуўшы, значна лепш спраўляўся з хвалямі, чым гэты вялікі, абсталяваны карабль.
Пры кожным скачку шкуны разбойнік у чырвоным каўпачку падскакваў. Але, што мяне вельмі палохала, выраз яго твара не змяняўся — паранейшаму ён усміхаўся, вышчэрваючы зубы. А Гэндс пры кожным штуршку коўзаўся ўсё далей і далей да кармы. Мала-па-малу дакаціўся ён да борта, і нага яго павісла над вадой. Я бачыў толькі адно яго вуха ды жмут кучаравых бакаў.
Тут я заўважыў, што каля іх на дошках палубы цямнеюць палосы крыві, і рашыў, што ў часе п'янай сутычкі яны закалолі адзін аднаго.
