Я падумаў, што гэта сумная песня, відаць, цалкам адпавядае смутку, ахапіўшаму піратаў, якія страцілі сёння раніцой столькі таварышоў. Аднак, неўзабаве я пераканаўся сваімі вачыма, што ў сапраўднасці гэтыя марскія бандыты бяздушны, быццам мора, па якому яны плаваюць.
Нарэшце, зноў наляцеў парыў ветру. Шкуна зноў пасунулася да мяне ў цемры. Я адчуў, што канат зноў аслаб, і адным моцным ударам перарэзаў апошнія валокны.
На мой човен вецер не аказваў ніякага ўплыву, і я раптам апынуўся каля самага барта „Іспан'ёлы“. Шкуна павольна паварочвалася вакол уласнай асі, аднасімая цячэннем.
Я гроб што ёсць сілы, кожную хвіліну чакаючы, што мяне перакуліць. Але шкуна цягнула мой човен за сабой, я ніяк не мог растацца з ёй і толькі павольна перасоўваўся ад носа да кармы. Такі, нарэшце, яна пачала аддаляцца, і я ўжо спадзяваўся пазбавіцца ад небяспечнага суседства. Аднак, тут у рукі мне папаўся канец вісеўшага на карме каната. Я зараз-жа ўхапіўся за яго.
Навошта я зрабіў гэта — не ведаю. Відаць, несвядома. Але, калі канат апынуўся ў маіх руках і я пераканаўся, што ён прывязаны моцна, мяне ахапіла цікавасць, і я рашыў зазірнуць у акно каюты.
Перабіраючы рукамі, я, пры дапамозе каната, падцягнуў маю лодку да кармы. Мне гэта пагражала страшэннай небяспекай: човен мог перакуліцца кожную хвіліну. Прыўзняўшыся, я ўбачыў частку каюты і столь.
Тым часам шкуна і яе спадарожнік, човен, хутка плылі па цячэнню. Мы ўжо зраўняліся з вогнішчам на беразе. Карабль гучна „загаварыў“, як кажуць маракі, гэта азначае пачаў з шумам рассякаць хвалі, і, пакуль я не зазірнуў у акно, я не мог зразумець, чаму пакінутыя для аховы разбойнікі не ўзнімаюць трывогі. Але аднаго позірку ў каюту было досыць, каб зразумець усё. А я, стоячы ў сваім зыбкім чаўне, мог сапраўды кінуць у каюту толькі адзін позірк. Гэндс і яго таварыш, ухапіўшы адзін аднаго за горла, біліся не на жыццё, а на смерць.
Я апусціўся на лаўку. Яшчэ хвіліна, і човен перакуліўся-б. Перада мной усё яшчэ мільгалі лютыя, налітыя кры-
