Я спыніўся і чакаў. Калі-б не зручны выпадак, я, відаць, адмовіўся-б, нарэшце, ад свайго намеру. Лёгкі ветрык, спачатку паўднёва-ўсходні, пасля паўднёвы, калі настала ноч мала-па-малу ператвараўся ў паўднёва-заходні. Пакуль я марудзіў, наляцеўшы раптам шквал пасунуў „Іспан'ёлу“ супроць цячэння. Канат аслаб, і мая рука, якой я трымаўся за яго, на хвіліну апынулася ў вадзе.
Зразумеўшы, што нельга траціць ні хвіліны, я выхапіў свой складны нож, адкрыў яго зубамі і адно па аднаму пачаў пераразаць канатавыя валокны. Калі асталося перарэзаць усяго два валокны, канат нацягнуўся зноў, і я чакаў наступнага парыву ветру.
З каюты даўно ўжо даносіліся гучныя галасы. Але, сказаць праўду, я так быў захоплен сваёй справай, што не звяртаў на іх ніякай увагі. Цяпер, так сабе, я пачаў прыслухоўвацца.
Я пазнаў голас другога боцмана, Ізраэля Гэндса, таго самага, які некалі быў у Флінта кананірам. Другі голас належаў, несумненна, майму другу ў чырвоным каўпачку. Абодва, мяркуючы па галасах, былі ўдрызг п'яныя і ўсё яшчэ пілі. Адзін з іх з п'яным крыкам адчыніў кармавое акно і нешта шпурнуў у ваду, напэўна пустую бутэльку. Дык яны не толькі пілі, але шалёна сварыліся. Лаянка сыпалася градам, і часам мне здавалася, што справа даходзіць да бойкі. Аднак, кожны раз галасы сціхалі, і сварка спынялася. Пасля яна ўзнікала зноў, каб праз некалькі хвілін зноў спыніцца.
На беразе, між стваламі дрэў, бачыў я агонь вогнішча. Там хтосьці спяваў нудную, старасвецкую, аднастайную матроскую песню з завываючай трэллю ў канцы кожнага радка. За час нашага плавання я шмат разоў чуў гэту песню. Яна была нагэтулькі доўгай, што ні адзін спявака не мог праспяваць яе ўсю, і цягнуў да таго часу, пакуль у яго хапала цярплівасці. Я запомніў з яе ўсяго некалькі слоў:
Усе семдзесят пяць не вярнуліся з мора —
Усіх паглынула марская прастора.
