Я ішоў па беразе, адчуваючы асалоду прагулкі, Нарэшце, мяркуючы, што я ўжо досыць далёка зайшоў на поўдзень, я асцярожна папоўз пад прыкрыццё густых кустоў уверх на хрыбет касы.
Ззаду мяне было мора, спераду — бухта. Марскі вецер, быццам стомлены сваёй уласнай ярасцю, заціхаў. Яго змянілі лёгкія паветраныя плыні з поўдня і паўднёвага ўсходу, якія неслі з сабой густы туман. У пратоцы, прыкрытай Востравам шкілета, была такая-ж нерухомая свінцова-цмяная вада, як у той дзень, калі мы ўпершыню яе ўбачылі. „Іспан'ёла“ ўся, ад верхавінкі мачты да ватэрліні, са звісаўшым чорным сцягам, адбівалася, як у люстры.
Каля карабля я ўбачыў шлюпку. На карме сядзеў Сільвер. Яго я пазнаў-бы на абы-якой адлегласці. Ён размаўляў з двума піратамі, перагнуўшыміся да яго праз борт карабля. У аднаго з іх на галаве быў чырвоны каўпак. Гэта быў той самы нягоднік, які нядаўна пералазіў праз частакол. Яны гаманілі і смяяліся, але мяне аддзяляла ад іх цэлая міля, і, зразумела, я не мог пачуць ні слова. Пасля да мяне даляцеў страшэнны, нечалавечы крык. Спачатку я спалохаўся, але затым пазнаў голас Капітана Флінта, папугая. Мне нават здавалася, што я разгледзеў стракатую птушку на плячы ў Сільвера.
Шлюпка адплыла і панеслася да берага, а чалавек у чырвоным каўпаку разам са сваім таварышом апусціўся ў каюту.
Сонца схавалася за Падзорнай Трубой, туман згусціўся, хутка цямнела. Я зразумеў, што нельга траціць ні хвіліны, калі я хачу знайсці лодку сёння.
Белая скала была добра відаць скрозь зараснікі, але знаходзілася яна досыць далёка, і я патраціў нямала часу, каб да яе дабрацца. Я поўз у кустах. Была ўжо бадай што ноч, калі я дакрануўся рукамі да яе шурпатых бакоў. Каля яе знаходзілася невялікая лагчына, пакрытая зялёным імхом. Гэтая лагчына была схавана ад узроку пясчанымі дзюнамі і маларослым хмызняком, ледзь дасягаўшым мне да кален. Пасяродку яе я ўбачыў шацёр з казліных скур. У Англіі такія шатры возяць з сабой цыганы.
