перасцярогі, якія залежалі ад мяне. Гэтыя сухары не дадуць мне памерці з голаду прынамсі два дні.
Затым я захапіў два пісталеты. Кулі і порах былі ў мяне даўно, і я адчуў сябе дасканала ўзброеным.
План мой, па сутнасці, быў сам па сабе не такі ўжо кепскі. Я хацеў выйсці на пясчаную касу, што аддзяляла з усходу нашу бухту ад мора, адшукаць белую скалу, якую я заўважыў учора ўвечары, і паглядзець, ці не пад ёй Бен Ган хавае сваю лодку. Справа гэта была, па-мойму, вартая. Але я ведаў напэўна, што мяне ні за-вошта не адпусцяць і парашыў уцячы. Зразумела, паступаць так не трэба было, але не забудзьце, што я быў блазнюком і яшчэ не ўмеў авалодаць маім жаданнем.
Хутка для ўцёку настаў добры выпадак. Сквайр і Грэй рабілі перавязку капітану. Шлях быў свабодны. Я пералез праз частакол, знік у гушчары. Раней чым мая адсутнасць выявілася, я адышоў ужо так далёка, што не мог пачуць ніякіх крыкаў.
Гэта другая мая вар'яцкая выхадка была яшчэ горш першай, таму што ў крэпасці засталося толькі двое здаровых людзей. Аднак, як і першая, яна дапамагла нам выратавацца.
Я накіраваўся проста да ўсходняга берага вострава, таму што не хацеў ісці па адкрытым з мора баку касы, каб мяне не заўважылі са шкуны. Дзень ужо набліжаўся да вечара, хоць сонца стаяла яшчэ высока. Ідучы праз лес, я чуў наперадзе не толькі няспынны грукат прыбоя, але таксама шум галін і шапаценне лісцяў. Гэта значыла, што сёння марскі брыз мацнейшы, чым звычайна. Хутка павеяла прахладай. Яшчэ некалькі крокаў, і я быў на ўскрайку лесу. Перада мной да самага кругавіду распасціралася асветленае сонцам мора, а каля берага кіпеў і пеніўся прыбой.
Я ні разу не бачыў, каб мора каля Вострава скарбаў было спакойнае. Нават у ясныя дні, калі сонца ззяе асляпляльна і паветра не варушыцца, вялізвыя валы з грукатам коцяцца на гэты бераг. На востраве наўрад ці існуе такое месца, дзе можна было-бы схавацца ад шуму прыбоя.
