Выпадковы парэз у мяне на пальцы аказаўся дробяззю. Доктар Лівсі заляпіў драпіну пластырам і ласкава патрапаў мяне за вушы.
Пасля абеда сквайр і доктар уселіся каля капітана і пачалі раіцца. Нарада скончылася хутка пасля поўдня. Доктар узяў капялюш і пісталеты, засунуў за пояс корцік, палажыў у кішэню карту, павесіў сабе на плячо мушкет і, перабраўшыся праз частакол з паўночнага боку, хутка знік у гушчары.
Мы з Грэем сядзелі ў далейшым куце зруба, каб не чуць аб чым гутараць нашы старэйшыя. Грэй быў так узрушаны дзіўным паступкам доктара, што выняў з рота люльку і забыў зноў пакласці яе ў рот.
— Што за чартаўшчына! — сказаў ён. — Ужо ці не звар'яцеў толькі доктар Лівсі?
— Не думаю, — адказаў я. — З нас усіх ён звар'яцее апошнім.
— Бадай, што і так, — сказаў Грэй. — Але калі ён пры поўным розуме, значыць, гэта я вар'ят.
— Проста ў доктара ёсць нейкі план, — растлумачыў я. — Па-мойму, ён пайшоў пабачыцца з Бенам Ганам.
Як пасля аказалася, я не памыліўся.
Між тым спякота ў зрубе рабілася нязноснай. Паўднёвае сонца напаліла пясок на дварэ, і ў маёй галаве заварушылася дзікая думка. Я пачаў зайздросціць доктару, які ішоў у прахалодным лесе, удыхаў смалісты пах соснаў, у той час як я смажуся ў гэтым праклятым пекле, дзе адзежа наскрозь прамокла ад поту, дзе ўсё было выпэцкана чалавечай крывёю, дзе вакол валяліся мерцвякі.
Агіда, якую выклікала ў мяне наша крэпасць, была бадай што такой-жа вялікай, як і страх.
Я мыў падлогу, я мыў пасуду, і з кожнай хвілінай агіда да гэтага месца і зайздрасць да доктара ўсё павялічвалася. Нарэшце, я выпадкова апынуўся каля мяшка з сухарамі. Мяне ніхто не бачыў. І я пачаў рыхтавацца да ўцёку: набіў сухарамі абедзве кішэні свайго камзолу.
Вы можаце назваць мяне дурнем. Я паступаў неразважна, я ішоў на страшэнную рызыку, аднак, я прыняў меры
