Аднак, часу для раздумвання ў нас было няшмат. На поўначы раптоўна раздаўся гучны крык, і невялікі атрад піратаў, выскачыўшы з лесу, кінуўся да частакола. У тую-ж хвіліну нас зноў пачалі абстрэльваць з усіх бакоў. У адчыненыя дзверы ўляцела куля і разбіла мушкет доктара ў трэскі. Нападаючыя лезлі праз частакол, як малпы. Сквайр і Грэй стралялі зноў і зноў. Трое зваліліся — адзін унутр, двое звонку. Аднак, адзін з іх быў, відаць, не столькі ранены, колькі напалоханы, таму што зараз-жа ўскочыў на ногі і знік у лесе.
Двое ляжалі на зямлі, адзін уцёк, чацвёра шчасліва пералезлі праз частакол. Сямёра, ці васьмёра астатніх піратаў, якія мелі, відавочна, па некалькі мушкетаў кожны, няспынна абстрэльвалі, седзячы ў гушчары, наш дом. Аднак, абстрэл гэты не зрабіў нам ніякай шкоды.
Чацвёра нападаючых, з крыкам беглі да будынка. Засеўшыя ў лесе таксама крычалі, каб падбадзёрыць таварышоў. Нашы стралкі стралялі няспынна, але так спяшаліся, што, здаецца, не папалі ні разу. У адну хвіліну чацвёра піратаў узабраліся на ўзгорак і напалі на нас. Галава Джоба Эндэрсона, боцмана, з'явілася ў сярэдняй байніцы.
— Бі іх! Бі Іх! — крычаў ён грамавым голасам.
У тую-ж хвіліну другі пірат, выхапіўшы з рук Гэнтэра стрэльбу, схапіў яе за дула і ўдарыў Гэнтэра прыкладам з такой сілай, што няшчасны паваліўся непрытомным на падлогу. Тым часам трэці, абегшы вакол дома, нечакана з'явіўся ў дзвярах і кінуўся на доктара.
Мы апынуліся ў такім становішчы, у якім дагэтуль былі нашы ворагі. Толькі што мы стралялі з-пад прыкрыцця ў неабароненых піратаў, а цяпер самі, нічым не абароненыя, павінвы былі ўступіць урукапашную з добра прыкрытым ворагам. Зруб зацягнула парахавым дымам, але гэта якраз паспрыяла нам. Дзякуючы дымавой заслоне мы і асталіся жывымі. У мяне ў вушах гудзела ад крыкаў, стогнаў ды пісталетных стрэлаў.
— На вылазку, наперад, урукапашную! Корцікі! — закрычаў капітан.
