Грэй і Гэнтэр выклікаліся раней за ўсіх. Добра ўзброеныя яны пералезлі праз частакол. Але свініна дасталася не ім. Піраты былі больш храбрыя, чым мы спадзяваліся. Апрача таго, яны цалкам пакладаліся на пушку Ізраэля Гэндса. Пяцёра разбойнікаў старанна вылаўлівалі прыпасы з нашай патануўшай лодкі і перацягвалі іх у шлюпку, што стаяла недалёка. Сядзеўшым у шлюпцы даводзілася ўвесь час веславаць, таму што цячэнне адносіла іх убок. Сільвер стаяў на карме і распараджаўся. Яны ўсе да аднаго былі ўзброены мушкетамі, здабытымі, відаць, з нейкага патаемнага склада.
Капітан сеў на бервяно і пачаў запісваць у карабельны журнал: „Александр Смолет — капітан, Дэвід Лівсі — карабельны доктар, Абрагэм Грэй — памочнік плотніка, Джон Трэлоўні — уласнік шкуны, Джон Гэнтэр і Рычард Джойс — слугі і землякі ўласніка шкуны, — вось і ўсе, хто асталіся вернымі свайму абавязку. Узяўшы з сабой прыпасаў, якіх хопіць не больш чым на дзесяць дзён, яны сёння высадзіліся на бераг і ўзнялі брытанскі сцяг над блокгаузам на Востраве скарбаў. Том Рэдрэт, слуга і зямляк уласніка шкуны, забіты разбойнікамі. Джым Гоўкінс, юнга…“
Я задумаўся над лёсам беднага Джыма Гоўкінса.
І раптам у лесе раздаўся чыйсьці крык.
— Нас нехта кліча, — сказаў Гэнтэр, які стаяў на варце.
— Доктар! Сквайр! Капітан! Эй, Гэнтэр, гэта ты? — пачулі мы нечый голас.
Я кінуўся да дзвярэй і ўбачыў Джыма Гоўкінса. Жывы і здаровы, ён пералязаў праз наш частакол.
Раздзел ХІХ
АБ ДАЛЕЙШЫХ ПАДЗЕЯХ ЗНОЎ РАСКАЗВАЕ ДЖЫМ ГОЎКІНС.
ГАРНІЗОН У БЛОКГАЎЗЕ
Як толькі Бен Ган убачыў брытанскі сцяг, ён спыніўся, схапіў мяне за руку і сеў.
— Ну, — сказаў ён, — там твае прыяцелі. Несумненна.
— Больш пэўна, што бунтаўшчыкі, — сказаў я.
