сумленна. Ён быў старэйшы за ўсіх нас год на дваццаць. І вось гэты пануры, стары, верны слуга паміраў перад нашымі вачыма.
Сквайр стаў перад ім на калені, цалаваў яму рукі і плакаў, як малое дзіцянё.
— Я паміраю, доктар? — спытаў той.
— Так, мой друг, — сказаў я.
— Хацелася-б мне перад смерцю паслаць ім яшчэ адну кулю.
— Том, — сказаў сквайр, — скажы мне, што ты даруеш мне.
— Мне непрыстойна, сэр, дараваць ці не дараваць свайму пану, — адказаў стары слуга. — Няхай будзе, што будзе. Амінь.
Ён змоўк, пасля папрасіў, каб хто-небудзь прачытаў над ім малітву.
— Такі ўжо звычай, сэр, — дадаў ён, быццам прасіў прабачэння, і хутка пасля гэтага памёр.
У гэты час капітан, за якім я назіраў са здзіўленнем, выцягнуў са скрынкі і са сваіх туга набітых, адтапыраных кішэняў самыя рознастайныя рэчы: брытанскі сцяг, пучок вяровак, пяро, чарніла, карабельны журнал і некалькі фунтаў табакі. Ён адшукаў доўгую сасновую жэрдку і пры дапамозе Гэнтэра замацаваў яе над зрубам. Затым, узлезшы на страху, ён прычапіў да яе брытанскі сцяг. Гэта відаць зрабіла яму вялікую прыемнасць. Пасля ён спусціўся і пачаў перабіраць і пералічваць запасы, часам толькі пазіраючы на Тома. І, калі Том памёр, ён дастаў другі сцяг і накрыў ім нябожчыка.
— Не засмучайцеся так моцна, сэр, — сказаў ён паціскаючы сквайру руку. — Ён памёр, выконваючы свой абавязак.
Затым адвёў мяне ўбок.
— Доктар Лівсі, — спытаў ён, — праз колькі тыдняў вы са сквайрам чакаеце прыбыцця карабля, які пашлюць вам у дапамогу?
Я адказаў, што гэта справа зацяжная. Спатрэбяцца не тыдні, а месяцы. Калі мы не вернемся да канца жніўня, Блэндлі вышле нам на дапамогу карабль, не пазней і не раней.
