— Пушка!
— Я ўжо думаў аб гэтым, — сказаў я, мяркуючы, што ён гаворыць аб магчымасці бамбардыраваць наш форт з пушкі. — Ім ніколі не ўдасца вывезці пушку на бераг. А калі і вывезуць, яна захрасне ў лесе.
— Не, вы паглядзіце на карму, — сказаў капітан.
Спяшаючыся, мы зусім забылі пра пушку. Пяцёра нягоднікаў вазіліся каля пушкі, сцягваючы з яе „світку“, так называлі яны прасмолены парусінавы чахол, якім яна была накрыта. Я ўспомніў, што мы пакінулі на караблі порах і ядры і што разбойнікам вельмі лёгка будзе дастаць іх са складу.
— Ізраэль быў у Флінта кананірам, — сіпла сказаў Грэй.
Я накіраваў лодку проста да берага. Цячэнне аслабла, і мы лёгка ўправіліся з ім. Лодка дасканала слухалася руля. Але, як на злосць, цяпер яна была павернена да „Іспан'ёлы“ бортам і з'яўлялася вельмі ўдалай мішэнню.
Я мог не толькі бачыць, але і чуць як чырвонаморды нягоднік Ізраэль Гэндс з грукатам каціў па палубе ядро.
— Хто ў нас лепшы стралок? — спытаў капітан.
— Містэр Трэлоўні, без сумнення, — адказаў я.
— Містэр Трэлоўні, застрэльце аднаго з разбойнікаў, сэр. Калі можна, Гэндса, — сказаў капітан.
Трэўлоні быў халодны, як сталь. Ён агледзеў курок сваёй стрэльбы.
— Асцярожней, сэр! — крыкнуў капітан, — не перакуліце лодку! А вы ўсе будзьце напагатове і ў часе стрэлу пастарайцеся захаваць роўнавагу.
Сквайр узняў стрэльбу, грабцы перасталі веславаць, мы перасунуліся да борта, каб утрымаць роўнавагу, і ўсё абышлося так добра, што лодка не зачэрпнула ні каплі.
Піраты тым часам павярнулі пушку ў наш бок, і Гэндс, які стаяў з прабойнікам каля жорла, быў дасканалай цэллю. Аднак, нам не пашанцавала. У той час як Трэлоўні страляў, Гэндс нагнуўся, і куля, прасвістаўшы над ім, трапіла ў аднаго з матросаў.
Ранены закрычаў, і яго крык падхапілі не толькі тыя, хто быў разам з імі на караблі. Мноства галасоў адказала
