яму з берага. Глянуўшы туды, я ўбачыў, што піраты беглі з лесу да шлюпак.
— Яны зараз адплывуць, сэр, — сказаў я.
— Паскорце ход! — закрычаў капітан. — Цяпер ужо няважна, затопім мы лодку ці не. Калі нам не ўдасца дабрацца да берага, усё загінула.
— Адчальвае толькі адна шлюпка, сэр, — заўважыў я. — Каманда другой шлюпкі, відаць, пабегла ўздоўж берага, каб перарэзаць нам шлях.
— Ім давядзецца здорава пабегаць, — запярэчыў капітан. — А маракі на сушы не вельмі праворныя. Не іх баюся я, а пушкі. Чэрці! Мая пушка б'е без промаху. Папярэдзьце нас, сквайр, калі ўбачыце запалены кнот, і мы дадзім лодцы другі кірунак.
Не гледзячы на цяжкі груз, наша лодка пасоўвалася цяпер даволі хутка і бадай што не чэрпала вады. Нам трэба было якіх-небудзь трыццаць-сорак разоў узмахнуць вёсламі, і мы дабраліся-б да пясчанай мелі каля дрэў, якую агаліў адліў. Шлюпка ўжо не магла нас дагнаць: мысок схаваў яе з віду.
Адліў, які нядаўна перашкаджаў нам уцякаць, цяпер перашкаджаў нашым ворагам даганяць нас. Нам пагражала толькі пушка.
— Добра было-б спыніцца і падстрэліць яшчэ аднаго з іх, — сказаў капітан.
Але было ясна, што пушка абавязкова выстраліць. Разбойнікі нават не глядзелі на свайго раненага таварыша, хоць ён быў жывы і мы бачылі, як ён спрабаваў адпаўзці ўбок.
— Гатова! — крыкнуў сквайр.
— Назад! — як рэха, адклікнуўся капітан.
Ён і Рэдрэт так моцна затармазілі вёсламі, што карма пагрузілася ў ваду. Сквайр папярэдзіў нас своечасова. Грымнуў пушачны стрэл — той самы, які пачуў Джым, стрэл сквайра да яго не данёсся. Мы не заўважылі, куды ўдарыла ядро. Я мяркую, што яно прасвісцела над нашымі галовамі і што вецер, узняты ім, быў прычынай нашага няшчасця.
