Капітан прымусіў нас размясціць груз па-іншаму, і лодка выраўнялася.
І ўсё-ж мы баяліся нават дыхаць, каб не перакінуць яе.
Па-другое, дзякуючы адліву стварылася моцнае цячэнне, якое накіроўвалася на захад, а пасля заварочвала на поўдзень, у адкрытае мора, праз той праход, па якому раніцой зайшла ў пратоку наша шкуна. Перагружаную нашу лодачку маглі перакуліць нават драбнейшыя хвалі. Але горш за ўсё было тое, што цячэнне адносіла нас убок і не дазваляла нам прыстаць да берага за мысам, там, дзе я прыставаў раней. Калі-б мы не здужалі цячэння, мы дасягнулі-б берага якраз каля двух шлюпак, дзе кожную хвіліну маглі з'явіцца піраты.
— Я не маю сіл накіраваць да частакола, сэр, — сказаў я капітану. Я кіраваў рулём, а капітан і Рэдрэт, якія не паспелі яшчэ стаміцца, граблі. — Цячэнне адносіць нас. Ці нельга прыналегчы на вёслы?
— Калі мы прыналяжам, нас залье, — сказаў капітан. — Пастарайцеся, калі ласка, і трымайце проста супроць цячэння. Пастарайцеся, сэр, прашу вас.
Нас адносіла на захад да таго часу, пакуль я не накіраваў нос проста на ўсход, пад прамым кутом да таго шляху, па якому мы павінны былі рушыцца.
— Гэтак мы ніколі не дабярэмся да берага, — сказаў я.
— Калі пры ўсякім іншым курсе нас зносіць, сэр, мы павінны трымацца гэтага курса, — адказаў капітан. — Кіруйце супроць цячэння. Калі нас аднясе, сэр, — працягваў ён, — нам ніколі ўжо не ўдасца прычаліць каля частакола, і разбойніцкія шлюпкі могуць напасці на нас. А калі мы пратрымаемся, цячэнне хутка аслабне, і мы спакойна дабярэмся да берага.
— Цячэнне ўжо слабее, сэр, — сказаў матрос Грэй, які сядзеў на носе. — Можна ледзь павярнуць да берага.
— Дзякую, мой ласкавы, — падзякаваў яго я, як быццам ніколі між намі не было ніякіх непаразуменняў.
Мы ўсе моўчкі ўмовіліся абыходзіцца з ім так, як быццам ён ад самага пачатку быў за адно з намі.
І раптам капітан сказаў змяніўшымся голасам.
