Шлюпкі знаходзіліся справа ад карабля. А мы з Гэнтэрам накіраваліся проста, якраз да таго месца, дзе на карце адзначаны быў частакол. Заўважыўшы нас, матросы, вартаваўшыя шлюпкі, замітусіліся. „Лілібулеро“ сціхла. Мы бачылі, як яны спрачаюцца, што рабіць. Калі-б яны паведамілі Сільвера, усё, відаць, пайшло-бы па-іншаму. Але, відаць, ім было загадана не пакідаць шлюпак ні пры якіх абставінах. Яны спакойна ўселіся, і адзін з іх зноў засвістаў „Лілібулеро“.
Бераг у гэтым месцы крыху ўгінаўся, ствараючы нешта накшталт невялікага мыса, і я знарок кіраваў такім чынам, каб мыс засланіў-бы нас ад нашых ворагаў раней, чым мы прычалім. Выскачыўшы на бераг, я пабег як мага хутчэй, падклаўшы пад капялюш шоўкавую хустачку, каб абараніць галаву ад спякотнага сонца. У кожнай руцэ ў мяне быў набіты пісталет.
Не прабег я і сотні ярдаў, як натрапіў на частакол.
Празрыстая крыніца біла з зямлі амаль на самай вяршыні невялікага ўзгорка. Тут-жа каля крыніцы, быў пабудаваны высокі зруб з бярвенняў. У ім магло змясціцца чалавек сорак. У сценах гэтай пабудовы былі байніцы для стрэльбаў. Вакол зруба знаходзілася шырокая расчышчаная прастора, абгароджаная частаколам шэсць футаў у вышыню, без усякіх варотцаў, без адзінай адтуліны. Зламаць яго было нялёгка, а ўкрыцца за ім ад сядзеўшых у зрубе немагчыма. Людзі, якія заселі-б у зрубе, маглі расстрэльваць нападаючых, як курапатак. Даць ім добрых вартавых ды больш харчоў, і яны вытрымаюць напад цэлага палка.
Асабліва абрадаваў мяне ручай. Да рэчы, у каюце „Іспан'ёлы“ таксама някепска: многа зброі, многа баявых прыпасаў, многа харчоў, многа дасканалых вінаў. Але ў каюце не было вады. Я раздумліваў аб гэтым, як раптам разнёсся жахлівы прадсмяротны лямант. Не ўпершыню я сутыкаюся са смерцю — я служыў у войсках герцага Кехберлендскага і сам атрымаў рану пад Фонтэнуа, — але ад гэтага крыку сціснулася маё сэрца. „Загінуў Джым Гоўкінс“, рашыў я.
