Шмат азначае быць старым салдатам, але быць доктарам азначае больш, у нашай справе нельга траціць ні хвіліны. Я адразу-ж абдумаў усё, спяшаючыся вярнуўся на бераг і скочыў у човен.
На шчасце, Гэнтэр аказаўся вельмі добрым грабцом. Мы імкліва панесліся па пратоцы. Лодка прычаліла да барта, і я ўзабраўся на карабль. Прыяцелі мае былі ўстрывожаны. Сквайр сядзеў белы, як папера, і — добры чалавек, раздумліваў пра тое, у якую небяспеку мы пападзем дзеля яго. Адзін з матросаў, сядзеўшых на карабельным баку, быў таксама бледны і расстроены.
— Гэты чалавек, — сказаў капітан Смолет, кіўнуўшы ў яго бок, — яшчэ не прызвычаіўся да разбою. Калі ён пачуў крык, доктар, ён ледзь не страціў прытомнасці. Яшчэ крыху, і ён будзе наш.
Я расказаў капітану свой план, і мы разам абмеркавалі яго.
Старога Рэдрэта мы паставілі ў калідоры паміж бакам і каютай, даўшы яму ці то тры, ці то чатыры набітыя мушкеты і матрац для абароны. Гэнтэр падвёў лодку да кармы, і мы з Джойсам узялі нагружаць яе порахам, мушкетамі, сухарамі, свінінай. Затым спусцілі ў яе бачонак з кан'яком і маю каштоўную скрыначку з лякарствамі.
У той час сквайр і капітан вышлі на палубу. Капітан выклікаў другога боцмана — начальніка матросаў, што засталіся на караблі.
— Містэр Гэндс, — сказаў ён, — нас тут двое, і ў кожнага пара пісталетаў. Той з вас, хто падасць сігнал на востраў, будзе забіты.
Разбойнікі збянтэжыліся. Затым пашаптаўшыся, кінуліся ўніз, рыхтуючыся напасці на нас з тылу, але натыкнуўшыся ў вузкім праходзе на Рэдрэта з мушкетамі, адразу-ж кінуліся назад. Чыясьці галава высунулася з люка на палубу.
— Уніз, сабака! — крыкнуў капітан.
Галава знікла. Усе шасцёра, напалоханыя да смерці, кудысьці забіліся і сціхлі.
Мы з Джойсам нагрузілі лодку даверху. Пасля спусціліся ў яе самі і, вяслуючы, што ёсць сілы, панесліся да берага.
