Старонка:Вежа (1928).pdf/54

ТАИГА

Прывет табе, жыцьцё на воліМ. Багдановіч

І вось канец дарозе дальняй.
Нязнаны і далёкі край…
І над тайгой, як стужка сталі,
небеларуская зара.

Чамусьці моўкне сьмех і гоман:
штось прымушае разважаць —
страх перад будучыняй цёмнай
ці па пакінутаму жаль…

Суровы край. У срэбных шатах
павеяў вечар стыньню злой.
Плялі вянкі сабе дзяўчаты,
агні палілі пад тайгой.

Суровы край. Куды ні глянеш —
колёны кедраў, воўна піхт,
нябёсы з сіняй парцэляны
і зор зялёныя снапы.