— Ну вот і карашо: Ты, кажэ, хоць і мужчына, но маленькі, а она хоць і баба, но, правда, большая кабыла. Так вы лучше так… без суда. Зачем суд? помертесь!
Глянуў я на Габрэліху, зірнула яна на мяне. Стаім, чэкаем, што будзе.
— Но, ідіте, — кажэ, — в коррідор — помертесь! на то соседі — зачем суд?
Выйшлі мы ў калідор. Глянуў я на Габрэліху дый думаю сабе:
— Кепска будзе. Хоць віна і яе, але як прыйдзецца да меры, дык рады не дам — баба рослая!
Сталі мы гэтак бокам. Узняўся я на цыпачкі, і так на корх не хапае. Габрэліха, каб ёй дна не было, дагледзіла гэтую штуку, дый кажэ:
— Не, суседзе, гэта ня мера. Калі судзя сказалі памерыцца, дык трэба памерыцца, як мае быць. Судзя лепш ведае, што і як трэба да справы. Давай, плячыма станем.
Як сталі плечыма, а баба ешчэ ўчапілася за маю бравэрку, ды цісьне ў ніз, каб на цыпачкі не ўзняўся, — дык куды там! Бадай не на ўсю галаву ніжэй я росту. Уздыхнуў я, але што-ж зробіш — воля Бо-
