потрава! Ідіте дамой! мне время нет! дело кончено!
Выйшлі Рыгор з Янкай, а я стаю і дрыжу: не іначэй, як пахтар наплутаў у прашэньні і замест быкоў упісаў валоў. Ах, каб яго ліха! А калі і ў маім прашэньні зьмяніў ды замест кабылы напісаў каня? Стаю, дрыжу і языка ў губе забыўся. Стаю, шапчу, каб ня збіцца, с панталыку: „кабыла, кабыла, кабы…“ А тут якраз клічэ мяне з Габрэліхай! Выйшоў я… стаю… дрыжаць калены (першы раз на суд папаў), бачу — і Габрэліха зьбялеўшы стаіць. „Кабыла, кабыла, кабы…“ шапчу я, аж тут трах! міравы і пытае:
— Ну, как?
— Кабыла, — кажу, вашэ скародзе.
— Как кабыла, кто?
— Габрэліха, — вашэ скародзе.
Але ўжо ані вочы мае не бачаць, ані вушы ня чуюць… стаю… дрыжу… як праз туман бачу — судзя сьмяецца, дый зноў пытае:
— Кто кабыла? кто?
— Удава, Габрэліха, Вашэ скародзе! Але ў вачох неяк весялей мне робіцца; мусіць справу выйграю, бо судзя замест Гневу сьмяецца, ды ізноў да нас:
