— „А як-жэ, казала, ваша міласьць; усё казала! — для пакоры падняўшы хвост у верх, атказывае сініца. — Казала, што ваша міласьць і ўсе вашай міласьці сваякі з вялікай сваей ласкі да нас, дробезі, ў дзень вясельля панадзяюць мягкіе рукавіцы на свае капцюры, дык, калі і выйдзе якая звадка (ведама, на вясельлі), ніякай крыўды быць ня можэ. Але ведама: — дурные! Чаго яны ня выдумаюць?! Хочуць“…
— „Чаго хочуць?“ — перапыніла каршуніха.
— „І казаць не адважуся“… зноў падняўшы хвосьцік, атказыве сініца.
„Ну!“ — налегала старая.
— „Хочуць, каб ваша міласьць і ўсе, каторые будуць на вясельлі, з роду вашай міласьці, на той час панадзевалі мяшэчкі на свае шаноўные глюгі, ды і то баяцца“…
— „І так баяцца? Якая-ж ешчэ трасца ім патрэбна?“ — злосна спытала каршуніха.
— „Я-ж і кажу: дурные! Хоць на ўселякіе шэльмоўствы, нябось, розуму хапае. Кожны з іх не такі, то сякі, а ткі мае на сваей душы грашок. Я вашай міласьці ўсю праўду выкажу. Вось, хоць-бы цецярук?
