Здаралося не раз, што есьці надта хацелося, а мамка не прыносіла (мусіць, часу ня мела), дык за тое яна як пачне нам гаварыць, як пачне, а так умела пекна гаварыць: як птушачкі Божые — такіе маленькіе, беднеькіе, а страхі над сабой не маюць, а мы маем; як іх вецер праймае, а да нас не дабіраецца; як яны галодные спаць садзяцца, — і ўсё гэта так пекна, так жаласьліва нагаворыць, што аж нам захочэцца быць падобнымі да гэтых птушачак Божых, каб і нам халодна было, каб і нам, як гэтые Божые птушачкі, галоднымі класьціся спаць у халодны кут. І кладземся. А мамка доўга ешчэ сядзіць і шые, шые, шые…
Сперша, як асталіся мы толькі ў дваёчку, — вельмі маркотна было… Скуліўшыся, — як каткі у клубочкі, дрэмем, не раздзеваючыся ўсю ноч, хліпаючы ад часу, да часу, на мамчыным ложку… Галоднымі не былі: хлеб ешчэ цягнуўся; два злоты ў мамчынай апратцы знайшлі, а як праелі іх, — Ганулька і кажэ да мяне: „ты, Адамка, не дурэй, сядзі ў хаці, ды лемэнтар, як мамка паказывала, грызі, а я пайду грошы зарабляць і на сябе, і на цябе“. І праўда: зара-
