„Кепска, думаю я; скарэй на воз: Як па кані, так па кані, і не агледзіўся, калі да хаты прыляцеў, ды скарэй да жонкі: так і так, кажу, прыгода якая вышла — Дурэнь ты, — кажэ Агата, — выпіў цераз меру; але маладзец, што каня добраго выгандляваў; кладзіся спаць!“ Злосць нейкая мяне ўзяла, а і барыш разабраў; давай я крычаць: Спаць?! выпіў многа?! Лжэш!! Капейкі на гарэлку: не страціў — па грошах глянь! На што плаціць за гарэлку? Крыкну толькі: давай чорт гарэлкі! — і будзе гарэлка зараз!.. — Але гарэлка, на стале не паказывалася, і жонка стала кпіць з мяне. Аж тут убегае ў хату старшы сынок і пытае мяне: „тата, тата, чы гарэлку сюды несьці?“ — Якую гарэлку? — пытаю вылупіўшы вочы. — „Я ў драбінцэ шукаў абаранкаў, — атказывае, — а знайшоў чатыры пляшкі гарэлкі“. — Здзівіўся я, бо помню, што не купляў. Збялела і жонка: „Можэ хто памыліўшыся ўлажыў пляшкі ня ў свой воз? — кажэ, глядзючы на мяне, — а можэ і праўда то што́ нячыстае: — цераз лад ужо с коньмі пашэнціла!.. Засні, Пранук, крыху; як схаладае, каровы выпусьці, а я зьежджу з дзяцьмі да таткі: ён стары — хітры, — можэ што параіць“. — Едзь, — кажу.
„Астаўшыся адзін, стаў я думаць: а
