Гэта старонка не была вычытаная
Чортава ласка.
На ўсю нашу вёску (а вёска — хат 60) не было набажнейшаго чэлавека за Пранука Агорчыка. Ніводнаго сьвята, бывала, не прапусьце, каб не схадзіў Богу памаліцца; да споведзі не то што раз — а разы два-тры ў год дападзе; кут хатні — ўвесь образамі залеплен; а што лаянкі, дык хоць-бы як там яму дапякло, — ніколі ніякай ад яго не пачуеш! Аж дзіва, бо вядома: ў нашай прастаце бяз чорта, паралюша, ці ешчэ там як — абыйсціся трудна. Шэпталі людзі, што наш Пранук не заўсягды гэтакі быў: слова, бывала, не скажэ, каб брыдка не вылаяцца; але як і што там гэтак яго перэрабіла, — ніхто дабра ня вядаў. Маўчаў і я, бо абецаўся да пары маўчаць, — але цяпер, калі ўжо пад зямлёй ляжыць Агорчык, — раскажу.
