сена разбітае на пожні засталося; хацеў усхапіцца — куды там! Ані павярнуся… На шчасьце Тодар увайшоў… Я да яго: братка, родненькі, скажы, што са мной? устаць не магу — памажы… там сена разбітае счарнее…
— Добра, добра, кажэ, от з’еш перш што я прынёс, ды выпій, тады а сене пагаманім…
Ледзь на пяты дзень, калі ўжо я мог сядзець на ложку, даведаўся а сене: звязьлі яго… тры тыдні таму назад, а я пралежаў чатыры тыдні без памяці ў гарачцэ…
Паненка? Паненку ў дзесяць дзён, як прыходзіла па мне — нябошчыку — пацеры гаварыць, адвязьлі… на магілкі!..
Бедная, бедная, мая ты панначка! Можэ там табе німа с кім і ў карты паіграць?..
Вечны табе пакой!!
А я — нябошчык — жыву, ды жыву…
С таго часу ўжо не Васільком сталі мяне клікаць, а жывым нябошчыком…
