дзьля мяне ён Васілёк, а дзьля Бога іначэй… ня ўспомню… але не Васілёк…
— Максім, ізноў патказываю с тапчана. — Ага, ага, Максім, Максім, — узрадавалася паненка, ды ізноў, — за душачку змарлую Максіма Анёл Панскі… ды давай усе гэтые пацеры атпраўляць…
І стыдна, і жутка мне неяк зрабілася, але і прыдумаць не магу, як з бяды вылезьці! Ўстаць? — горш будзе: спужаць магу… Жутка, але то так жутка стала, што здалося і напраўду ўжо я нябошчык, і першай прышла наведаць мяне тая, с каторай век свой пражыў, і ад каторай век свой крыўды не зазнаў… Не то, што жутка, але чую ўжо як рукі і ногі халадзеюць, якбы паміраю… Тымчасам паненка ўстала, перэжагналася, падайшла ешчэ бліжэй да мяне, пацалавала ў мой мокры ат поту, халодны лоб… Хутка спаткаемся, Васілёчак, — шапнула, і… ціханька — на цыпачках выйшла…
Ня злез, а зваліўся я с тапчана… толькі гэта і помню.
Сонцэ высака ўжо ўзнялося, калі я прачнуўся і аж спужаўся, ўспомніўшы, што
