Гэта старонка не была вычытаная
клад Султану, а той па сваей міласьці вялікай, даў прыказ паслаць шаўцу гасьцінца: адзежу і боты.
Бяз конца цешыўся шавец з адзежыны, але боты былі старые і латаць ён іх не хацеў; апроч таго яго грызла сумленьне за незаслужэнную награду, бо лекарства тое даў яму знаёмы нэгр — жэбрак, каторы ніякае апраткі ня меў; і вось, гэты шавец аддаў жэбраку старые боты.
… І ходзіць цяпер збаўца Султанава жыцьця, хоць голы, але ў ботах…
