сэкрэтар да Султана і, пакаціўшыся яму ў ногі кажэ:
— О, сонцэ маіх вачэй! За такую вялікую ласку жыцьцё я свае гатоў аддаць, але не я заслужыў яе, бо лекарства даў мне старшы мой лёкай.
— Добра, — атказаў Султан, — свае грошы вазьмі і карыстай з маей ласкі, а касіру майму прыкажы даць лёкаю твайму 10 тысяч рублёў.
У скорасьці ізноў убегае сэкрэтар да Султана і кажэ:
— Лёкай мой прызнаўся, што зельле гэнае даў яму кухар.
— Даць і кухару, — кажэ Султан, — наградных тысячу рублёў.
Кухар, атрымаўшы грошы, пабег да міністра, кінуўся яму ў ногі і, як на споведзі, прызнаўся, што лекарства ня ён зрабіў, а даў яму крамнік, дзе ён усё купляе.
Пачуўшы гэта ад міністра Султан перэслаў крамніку сто рублёў.
Да сьлёз разжалены ад такой ласкі крамнік пабег у Султанавы палац і шчыра выказаў, што лекарства гэнае даў яму знаёмы шавец, каторы прыходзіць да яго крамкі купляць цыбулю і хлеб Зрабілі да-
