Гэта старонка не была вычытаная
Награда.
Прыгнаные з усіх старон государства дактары і шаптуны ўжо лічылі, што толькі неколькі гадзін аставалася жыць іхняму цару-цароў — султану. Ніякай надзеі на ратунак не было: надыйшла апошняя ноч жыцьця яго.
Ажно пад поўнач да канаючаго Султана прыляцеў, як шалёны, с пляшкай нейкаго зельля першы яго міністэр і, прыпаўшы на адно калена перад хворым, крыкнуў!
— „Выпій, пане наш, гэтае зельле, і будзеш здароў“.
Султан выпіў, і назаўтрае устаў здаровым.
Цешыўся, але не дзівіўся народ, што
