— „Вось, каб цябе ліха!“ — стаў нарэкаць Пранук, — „сам чуць цягнуся, а тут ешчэ і хлеб нясі“…
— „Ня ты мяне нясеш, а я цябе нясу“, — адзываецца хлеб с торбы.
Забыўся Пранук і на дзіва, што хлеб загаварыў, толькі ешчэ горш узлаваўся:
— „Дык ты гэтак?! Мала таго, што на плячох маіх ляжыш, — ешчэ агрызацца ўздумаў? Вось-жэ паглядзім, хто каго нясе!“ — дый бразь торбу с хлебам аб зямлю, а сам ажно ходу са злосьці падбавіў.
Ішоў Пранук, ішоў доўга; але што-раз часьцей садзіўся спачываць, што раз часьцей уздыхаў, што раз часьцей сплёвываў і, не прыждаўшы ешчэ вечэра, вельмі усьцешыўся, угледзіўшы здалёку па дарозе карчму.
Зайшоў, дастаў капшук, вытрас з яго апошнюю залатоўку, што з дому ўзяў, каб было чым хлеб свой паткрасіць у дарозе, ды аддаў яе цяпер на хлеб і, ласа сухі яго грызучы, дагадаўся ўрэшці, хто каго нёс: ці ён — хлеб, ці хлеб — яго?
