Гэта—спосаб так званай таварыскай характарыстыкі, якой аўтар карыстаецца не аднойчы. Яго героі гэтай групы так сьцісла між сабою зьвязаны, так добра ведаюць адзін аднаго, што такое панібрацкае азначэньне аднаго з іх аказваецца ў поўнай меры натуральным і зразумелым. Для чытача—ж гэты спосаб зьяўляецца крыніцай для усьмешкі ці сьмеху, г. зн. зьяўляецца асобным спосабам гуморыстычнага выяўленьня.
Такі—ж самы нахіл да п'янай гулянкі маецца ў герояў і другіх соцыяльных слаёў вёскі, якія займаюць звычайна адміністрацыйныя пасады. Яны п'янствуюць заўсёды ў які—небудзь урачысты дзень. У апавяданьні „İмяніны" аўтар разгартае малюнак п'янай гулянкі з выпадку імянін валаснога пісара. Да яго прыходзяць прадстаўнікі сельскай мясцовай інтэлігенцыі: сядзелец манапольнай крамы, вураднік, дзячок, дзякан з фэльчарам і г. д.
Аўтар пакідае большасьць гэтых герояў без абрысоўкі іх. Толькі пра некаторых з іх ён кідае пабежна некалькіх гумарыстычных заўваг, найчасьцей конкрэтных, характарызуючых ці іх выгляд, ці ж некаторыя унутраныя якасьці. Так, „сядзелец Амельлян Шурпаты" характарызуецца, як вялікі, але дурны гаварун. „Усю дарогу ён гаварыў сьмешныя рэчы, яго расказы вядомы былі тым, што ў іх было ў сто разоў больш гразі, як сьмеху і розуму". Ці таксама выразна апісваецца і памоцнік пісара. Аўтар сьпярша конкрэтна пералічае яго вартасьці, а потым робіць і заключную заўвагу, дзе тэорытычна абагульняе свае рэальныя нагляданьні над уласьцівасьцямі героя. „Нос яго быў заўсягды чырвоны, як бурак, і выдаваў яго шчырую дружбу з шчырую дружбу з манаполькаю" Апрача таго ён быў поэтам: свае вершы, прысьвечаныя імяніньніку, ён чытае за сталом. Нарэшце, ён „меў значок саюзу рускага народу, пасылаў свае творы ў газэту „Русское Знамя" і лічыўся ў мястачку чалавекам мысьлі, пяра і бутэлькі" (24). Вывад аўтара, як відаць па даных радкох, унутрана контрастуецца з тым ральным палажэньнем, у якім знаходзіцца герой; ён называецца чалавекам „мысьлі і пяра", тымчасам як гэтыя яго высокія ўласьцівасьці выяўляюцца ў складаньні дрэнных вершаў і пісаньні допісаў для газэты „Русское Знамя", маючай пэўную рэпутацыю. У гэтым контрасьце аўтар хавае комічны бок сваёй характарыстыкі героя.
Усе паданыя асобныя вобразы гуляшчых п'яных герояў прадстаўляюць сабой постаці даволі прымітыўныя, аднабокія, вузкія. Апрача нахілу да п'янства з усімі выплываючымі адсюль вынікамі, вельмі ордынарнымі і натуральнымі, гэтыя героі ў выяўленьні аўтара а ні чым сябе не паказваюць. Яны паказаны толькі, як „п'яныя" вобразы; другія ўласьцівасьці іх унутранага аблічча засталіся нераскрытымі мо нават і таму, што яны занадта ордынарныя і простыя. Толькі вясёласьць іх натуры зьяўляецца такой уласьцівасьцю, якая ўзьвялічвае іх над роўнем абыдзеннай асярэдзіны і робіць „героямі" мастацкіх апавяданьняў. Праўда, гэта
