— Ну, я яму скора выганю гэты розум з галавы, кажэ Язэп, толькі вядзіце мяне ў хлеў, дзе ён стаіць!
— Звар‘яцеў ты, чэлавечэ, чы што?—кажуць салдаты, — праўда, чэкаў ён цябе, але жыць болей з намі не захацеў: дагадзіць яму не маглі патрапіць, перэбраўся ён цяпер на сваю кватэру і чутно, папаў у вялікіе чыноўнікі.
— Пакажыце тыкеля, просіць Язэп, дзе ён жыве, а я ўжо сам дам рады: — нябось, пастронкі моцные ўзяў.
Салдаты завялі Язэпа, паказалі, дом куды ісьці, а самі ўцяклі. Язэп, убачыўшы на дварэ нейкаго чэлавека, пытае: дзе тут жыве бык?
— Ня бык, атказывае той, а Быкоў, вун у тые дзверы ідзі. Раскруціўшы пастронак і прыгатаваўшы пугу, сьмела Язэп атчыняе адны, другіе дзьверы і апынуўся ў вялікім пакоі, дзе убачыў абедаўшаго за сталом пана.
— Табе чаго? — пытае той,
Язэп, падміргіваючы адным вокам, зарагатаў і кажэ:
— Іш ты, Падласы, які ласун! Нябось, не спазнаў гаспадара.
— Вон пашоў! крыкнуў пан, выскачыўшы з за стала.
— Быську, быську, — стаў усьцішываць Язэп разгневанаго пана, але той рынуўся на яго с кулакамі.
Язэп, доўга не чэкаючы, закінуў на пана пастронак, зацягнуў яго, ды давай акладаць пугай…
Німа ведама, чым бы гэта скончылося, каб ня збегліся на крык людзі і не абаранілі пана.
