скае інспекцыі… Хе-хе-хе… (Заўважыўшы, што Несьцеру ня сьмешна, змоўк). Эхе-хе!.. Справы, справы…
Несьцер. Дрэнныя?
Шчусь. Проста як у прорву ўсё ідзе! Проста галава табе пухне!
Несьцер (пыхкаючы люлькаю). А што такое?
Шчусь. Пытаеш? Ня ведаеш ці што?.. Гэта-ж адзінадцаты год ужо цягнецца, а ты пытаеш!..
Несьцер. Гэта вы наконт рэвалюцыі?.. Та-ак!.. Цяжка вашаму брату з няпрывычкі…
Шчусь (вымушана сьмяецца). Ды яно, як той казаў, першыя сто год цяжка, а потым прывыкнеш.
Несьцер. Дык вы, таго, прывыкайце хутчэй!
Шчусь. Прабую, прабую, саколік мой. Вось да цябе, Несьцер, і прышоў…
Несьцер. А што там?
Шчусь. Прапаную табе, Несьцер, камуну скласьці…
Несьцер (зьдзіўлена). Уга!..
Шчусь (скора). Дальбог, не жартую! Ну, дальбог-жа…
Несьцер. А хто-ж? у той камуне будзе?
Шчусь. Ну-у, хто-ж? Ты з жонкаю ды я з жонкаю, ды Паўлюк, ды яшчэ і дзеда твайго можна…
Несьцер. Ну-ну! Добрая камуна!
Шчусь (горача). А што рабіць будзеш?.. Хіба гэтак, як мы жывем, лепей?.. Хіба я ня бачу, як вы з Палашкаю гаруеце? Або нам з старою лепей?.. Не, Несьцер, не, сынку, паасобку гаспадарыць — ні чорта ня выходзіць! Трэба, сынку, разам трымацца. Ты разьбярыся: хаты нашы побач, зямля ў адным кавалку будзе… А потым той, як яго, млын былы
