Песьню напявае…
І змагацца, стау угоры
З бураю мяцежнай,
Рэжа крыльлямі ўзоры
У небе чорнасьнежным»
|}
«А да зямлі даждаліся раю». На Беларусі касуецца усе, здабытае рэвалюцыяй. Расквітаюць зноу манархічныя ідэі. На набажэнствах ужо можна пачуць: «Упакой раба Мікалая… Аляксея на многія лета!» На вуліцах Менску ходзяць Уваскросшыя ахвіцэры з залатымі пагонамі. Зьявіўся на скверы наш стары знаемы, чыноўнік, з какардаю і акулярамі на носе. Хоць ён і з какардаю, але рэвалюцыя моцна убала, яго: «у кішэні няма папірос, мусіць шмат зарабляе». Зьявілася й блудніца, сапутніца перамогі буржуазеі.
«А босыя ходзяць па попелу,
На ўсход пазіраюць з надзеяй:
— Пакуль што, нам яшчэ цепла,
Але мы вам успомнім,
Зладзеі!»
|}
Доуга чакаць ня прышлося. Тая самая бура рэвалюцыі, каторая бушавала у Расеі й Беларусі, перакінулася і у нямецкія працоўныя масы. Яна, выскубла пер‘я чорнаму арлу. Зноу босыя у радасьці, буржуазія у страху. Стройна, дружна, крок у крок ідуць на Беларусь чырвоныя палкі. іх спатыкаюць босыя з жартамі:
|
«Туды бег, назад прыехаў, |
«Босым дарогу!» Усю уладу забралі босыя. «А іх тут мільены!» Поп ідзе ужэ не па вуліцы, а па завулку. Чыноунік, каторы у часы нямецкай акупацыі пачау было ажываць цяперр скідае какарду і парадны сурдут і бурчыць сабе пад нос: „зноў яны тут, праклятыя“. Паны й падпанкі паўцякалі! за граніцу ад „бальшавіцкай заразы“. Ідудь сходы й мітынгі Не чакай мягкік ласкавых слоў ад босых. Бура вынесла іх у гару з тых нізоу, дзе было цёмна, гдзе было брудна: „А босыя на сабраньні пасылаюць к… мацеры“. Ня гледзячы на гэтую грубую форму, мабыць і творчасьць выбіваецца на сьвет. Босыя маюць поўныя, высокія мэты й заданьні. Іх думка варушыцца, дабіваючыся дазнацца, як будзе вось гэга ды тое.
|
«Пану даволі служыць, — |
Здаровы рэалізм і матарыялізм руйнуюць патрыархальнасьць
