За імі йдзе, хто голы, босы,
У пакуце жыў ято цэлы век…
Дарогу чорны сьнег заносіць —
Загічуць можа чалавек.
— Загінуць? Што-ж! На той магіле,
Якая зможа прыгарнуць,
Вясною раньняй, урадлівай
Прыгожа кветкі зацьвітуць.
Прывабіць колер іх чырвоны,
Схіліць калені над пяском,
Таго, хто шле цяпер праклёны
І вострыць меч на нас тайком
— Браты, за намі! Кінь маленьне,
Хто праўдай жыць ня даў зарок…
Сьмялей!.. Нас будуць біць каменьнем:
Мы — нашых, вольных дней Прарок.
18.
Босыя ходзяць па вуліцы.
Тыдзень ня елі стравы…
— Жыць будзем — нічога!
Буржуй за вугал туліцца,
Шэпча: «Дрэнныя іх справы…
Дзякуй богу!»
Хмары, дзе заход,
Падняліся…
— Што? Зноў непагода?
— Вецер! — крычыць народ, —
— Вецер, уздыміся!…
Вецер адказвае: «Згода!»
Хто слабы — дзяржыся!..
… Хто рэжа,
Таму не балюча.
Балюча — каго рэжуць.
— Цяжка жыць ваюючы.
… Зрабілі межы…
А вецер сьвішча, гудзе…
Сьціхнуць ня хоча.
