Гэта старонка не была вычытаная
Блакітна-белы князя цень,
Заслау усё возера туманам.
І ходзяць хвалі ноч і дзень,
Шумяць і вечарам і рана.
Лясун, русалкі там рагочуць,
К сабе усіх маняць, кажуць: «Глянь!»
У вадзе чырвонай шмат хто хоча
Уночы бачыць князя здань.
12.
На вогнішчы стала пячы.
На вуліцы вецер… бура…
— Трэба уцячы,
Каб была цэлая скура.
— А мы, босыя, адступаем…
Не дадзім ахвотаю
Новай зямлі,
Таварышы, страляем!
Ротаю!..
Плі!..
Разлягаецца грук…
Чорны жук
І павук
Сядзяць у падвале, слухаюць,
Баяцца выткнуць жывот,
Дзеці сабачыя!
Босыя патыліцы чухаюць,
Пазіраюць праз плот,
У кулак плачуць:
— Бач, нашы пауцякалі,
Куды дзявацца нам?
Зноу служыць панам
Мы прычакалі?..
Людзей мала на вуліцы.
Ноч прышла, горад — пустка,
Толькі новы крык чуецца:
— «Пшэ-пу-устка!!»
