11.
Ня ціхне бура. Стогне лес…
На усе лёды віхура сьвішча,
Лясун стары к русалкам зьлез
Спрауляць над возерам ігрышча.
Чырвоны колер ціхіх хваль…
У іх відаць адбітак неба.
І з тых краёу, дзе сьмерць і баль,
Руччы крывавыя шле глеба.
Русалкі скачуць з лясуном:
Музыка грае: «бух ды бразь!»
І вось, хто спау адвечным сном,
Усплыу над возерам: «сам князь!»
Ня далі спаць. Вайна, агонь
Руйнуе усю яго, краіну;
Пад ім стаяць ня хоча, конь.
І кліча князь сваю дружыну…
Русалак рогат… Ночы ціш…
Пужаюць князя над вадою…
Адказ чуваць: «чаго крычыш?
Твая дружына там, з табаю».
— А дзе паслухны мой народ?
Ен за мяне у бойцы ляжа?..
І чуе шум крывавых вод:
— Цяпер ён сам сабою княжыць —
І злосна князь рвануў каня,
Падняў уверх пярэдні ногі,
На усход зірнуў, дзе золак Дня,
Дзе кроўю змочаны дарогі.
Вось чуе раптам: «бух ды бразь!»
У саму поунач ціхай ночы…
І зноу паплыу на дно наш князь,
Закрыушы шлемам твар і вочы.
