Але моцна стаяць скалы,
Адбіваюць усе напоры
Буйных хваляў й дзікіх валаў,
Што іграе імі мора
Так і ты, таварыш мілы,
Будзь у жыцьцю нібы скала
І адважна, поўны сілы,
Ваюй з бураю-навалай.
Аб цьвярдню гордай волі
Разьбівай бяды напоры
І ў барбе за шчасьце - долю
Спыняй мора, зрывай горы.
("Таварышу").
|}
А у тон Гартнаму пяе і Якуб Колас:
Не прасі, ня гнісь ніколі
Траўкаю пахілай:
Сам пружыны свае долі
Выкуй уласнай сілай,
Бо хоць кажуць, што з паклону
Не баліць галоўка.-
Не ўважай: з ярма - прыгону
Вийшла гэта слоўка.
Не прасі, не спадзявайся
У жыцьцю на падмогу,-
Сам з нягодай барукайся,
Сам прабі дарогу:
Хоць памогуць табе людзі
Вышукаць дарогі,
А саб'ешся, - ўзноў ты будзеш
Абіваць парогі.
Не масьціся к сільным, дружа,
Зьмейкаю - бярозкай,
Бо ня выйдзеш век з-пад гужа,
Згубіш вобраз боскі.
І ў людзей ты гонар страціш,
Усе цябе зракуцца:
Лепш зламацца вольным, браце,
Чым цярпець ды гнуцца.
(***).
|
Сярод гэткай жыцьцёвай барацьбы, пад сьпеў
магутных родных песьняў, Беларусь падыходзіла да
канца 1918 году.
