Такое вострае пытаньне кідае Янка Купала.
За ім Алесь Гарун, ўспамінаючы свой "Край
няволі", адкуль вярнуўся на Бацькаўшчыну пасьля
цяжкіх гадоў ссылкі, жаліцца,
быццам трацючы
сваю веру ў лепшую будучыну, на тое, што ягоныя
лятункі, ягоныя „сны шчасьця", якія ён сьніў у гэным краю у думках аб Беларусі, ня зьдзейсьніліся.
Часам ноч бывае воч не закрываю
Ня прыходзіць сон;
Бачу край далёкі, -сумны, адзінокі
Мне здаецца ён.
Бачу горы-скалы, ад людзей завалы,
Што душу гнялі;
Бачу тыя воды, па якім праз годы
Мае сны плылі,
Чуецца тайга мне, як на дзікім камню
Ад вякоў гудзе.
Песьні больш тужлівай, скаргі больш праўдзівай
Я ня чуў нідзе.
Дзён там шмат пражыта, цьма надзей разьбіта
У бязконцы зім.
Сколькі лятуценьняў, думак і натхненьняў
Пахавана ў ім!
Помню край далёкі... Сумны, адзінокі..
Не магу забыць!
Дораг сумны гэны край, гае горы-сьцены,
Край, дзе шчасьце - сьніць.
("Край няволі").
|
Але аслабшую веру паэты, веру народу на лепшыя часы, падтрымоўвае сваймі песьнямі-прызывамі
песьняр Цішка Гартны.
|
"Ці то бачыў, як па мору
Пойдуць хвалі чарадою?
Як у сібірнейшым напору
Б'юць у бераг у час прыбою?
Мора пеніцца і зьліцца,
Нясупынна коціць валы,
Быццам з злосьцю хоча ўпіцца
Сілай моцнай сваёй у скалы,
Каб зьвярнуць усе цьвярдыні,
Ды разьбіць усе прашкоды,
Ды, разьліўшысь па раўніне,
Ураз здаволіцца свабодай.
|
