І кроў... І руіны...
Ой, горкаа будзе, дзяцюк твая доля!
Сьмерць зрэжаць касою, бы кветку-расьліну
Груган зьнясець косьці па полю
Пайду! я жадаю пянець! загарэцца!
Усім сьветам магу кіраваць я здаецца,
"І пушчанай Богам імпэтнай стралой
Памчуся ў гару над зямлёй
"Мне полымя! Сілу!
"Люблю я лунаць, бы арол, па абшары..
Віхор нясець гібель, капаець магілу...
"І цемрай ахоплены хмары.
"І пруцца, і рвуцца, і пеняцца хвалі,
"І плачуць, і скачуць. -О, волю ім далі!
"А мора шалёнае - брацейка мне...
А бура-ў грудзях у мяне!
Я цар уладарны!
Я сьмерці таварыш! Я славай кірую!
Я - сонца адвечнага сын сьветазарны!
Я з сілай сьмяротнай ваюю...
Свой гнеў праз мяне Бог на сьвет пасылае,
"Я-помста за мора нешчасьця і сьлёз!
Мне-шаг ад зямлі да нябёс!
. . . . . . . . . . . .
Памчаўся, далёка...
Прапаў!.. І ня вернецца сьмелы ніколі...
Яго не убача ўжо матчына вока...
І грудзі парвуцца ад болі...
Яму шлях агністы — зарніца у небе,
Ён-шчасьце, дыханьне адважных людзей...
Ён шчасьце старых і дзяцей...
|}
І вось "памчаўся далёка... прапаў" у бурлівым віру вайны чалавек, лунуўшыся ў бітву усім сваім жыцьцём, быц у будзённую працу.
Усё асталося для яго забытым, толькі гарматнія стрэлы займаюць увесь ягоны слых.
Рознаколёрныя абразы ваеннага жыцьця мігацяць перад нашымі вачыма і, смуткам сваім і жалем поўнячы нашыя душы, робяць з нас усіх нявольных учасьнікаў сусветнага пажару.
Вось перад нашымі вачыма абраз паэты Ясакара: страшэнная бітва на Нёмне пры адходзе расейскае арміі з Усходніх Прусаў:
