Устрэлі вас ласкай нашага поля
Кветкі жывыя.
Нашы сасонкі шумнага бора
Далі вам хаты,
Далі загонаў нашых разоры
Гонар багаты.
Пух і аўчынкі нашага хову
Грэлі зімою,
Птушкі вам гралі з нашай дубровы
Гымны вясною.
Ценем тулілі вас у сьпякоту
Нашы чарэсьні,
Нашыя жнейкі у жніўну работу
Пелі вам песьні.
Вашым патомкам нашыя маткі
Казкі складалі:
У сэрцах дзіцячых праўдаў пачаткі
Сеў засявалі.
Верны славянскім спадкам, браточна
Ў госьцях вас мелі,
І шанавалі людзка, сьвяточна
У будні, у нядзелі.
. . . . . . . . . . .
Сотні лет песьцім днямі і ночай
Госьця на шыі-
Зьмея, што з пуняў скарбы валоча,
Скарбы чужыя.
Вы ужо забылі, людзі здарэньня,
Дзе ваш прыпынак, -
Вывелі ў гандаль славу, сумленье-
Праўду на рынак.
Сьлепа зракліся сораму, увагі,
У хорамы селі, -
Брацьцям-жа ўзьдзелі лапці, сярмягі,
Торбы надзелі!...
Людзі чужыя! Хтось калісь зьліча
Вашу нам шкоду:
Зьліча праступкі... к суду пакліча
Крыўда народу.
|}
За гэтаю песьняю-перасьцярогаю чужым людзям, жальба падобная чуецца і ў песьнях зьвернутых як да самога беларускага народу, так і да чужых народаў, якім жыцьцё Беларусі зусім няведама. Песьняры ўсімі сіламі стараюцца падняць свой народ і разам з тым у чужых людзей прабудзіць зацікаўленасьць,
