І век ня знаў ён дум свабодных,
І крыўдзіў свой брат - чалавек.
Вам страшна нашай сьлёзнай песьні,
І жальбы страшна вам глухой,
Вам жутка сонца на прадвесьні?
Мілей вам холад з цемнатой.
А што-ж вам беларус такога
Пасьмеў зрабіць, пасьмеў сказаць?
Эх, трэба ўчыць яшчэ вас многа,
Як свайго брата шанаваць.
Эх, кіньце крыўдамі карміцца,
Кожын народ сам сабе пан;
І беларус можа зьмясьціцца
У сямьі нялічанай славян!
Напасьцяй, лаянкай напраснай
Грудзей ня варта мазаліць!
Не пагасіць вам праўды яснай:
Жыў беларус — і будзе жыць!
Ня столькі "хамскія" натуры
На карках вынясьлі сваіх!
І сьвіст даношчыкаў пануры,
Паверце, не запудзіць іх!
К свабодзе, роўнасьці і знаньню
Мы працярэбім сабе сьлед!
І будзе ўнукаў панаваньне
Там, дзе сягоньня плача дзед!
("Ворагам беларушчыны").
|}
Яшчэ вастрэй на тую-ж тэму гавора Гальяш Леўчык.
|
Хто адрокся сваіх, |
